Sapkınlık, yüzyıllardır milletlerin örf, adet ve geleneklerini hiçe sayan ve toplumu geriye doğru götüren en büyük sosyal tehlikelerden birisi olmuştur. Gerek din kisvesi altında, gerek töre başlığı (gelenek ve göreneklerimizle alakası olmadığı halde) altında, gerekse medyanın nesillere angaje ettiği bir sosyal problem olma tazeliğini korumayı ne yazık ki, başarmıştır. Peki bu kadar nefret ve kinle dolu olduğumuz bir tehlike, nasıl oluyor da varlığını devam ettiriyor? Bunu incelemekte yarar var.
🔊 Bu yazıyı sesli dinle
Öncelikle çocuk yaşta evlendirme probleminin çok olduğu topraklarımızda birey olma özelliği ve tahsil hakkı kazandırılmadığı kız ve erkek çocuklarının ailelerinin ciddi anlamda eğitimden geçirilmesi, mümkünse uzun süreli pedagojik eğitime tabi tutulması zorunluluğu aşikar bir hal almış durumda (çocukta ailede her halükarda pedagojik formasyona tabi olmalı ve devlet eliyle kontrolü sağlanmalı).

Bu şekilde, bilinçlendirilmiş ailelerin evlatları birey olmanın gerekliliklerini kazandıktan sonra gerek devletine gerekse içinde bulunduğu çevreye daha yararlı olacaktır. Bu süreç içerisinde eminim ki, birey ne bastırılmış duygusunu sapkın bir şekilde ortaya koyma imkanı yakalar, ne de çevresine zarar verebilir.

Medyaya ve Ailelere, sapkınlıka karşı mücadele de çok ciddi bir görev düşüyor. İzlediğimiz filmler, dinlediğimiz şarkılar ve birçok materyalle tabiri caizse, düzey konusunda bir çıta oluşturulması gerektiği aşikar bir durum. Çözümü ortada olan bu kadar büyük bir probleme karşı “Neden, seçmiş olduğumuz vekiller, uzmanlar, eğitimciler ve diğer yetkililer önlem almıyor?” sorusunu da sormadan edemiyorum? Ya da kendi çocuklarının başına bunlar gelse bir an bile akıllarından geçer miydi bu basiretsizlik?

Belki komplo teorisi diyeceksiniz; Nesillerin yok edilmesi ve farklı yöne saptırılması mı acaba amaç? Ya da size Ulu Önder Mustafa Kemal Atatürk’ün gençliğe işaret ettiği “çağdaş muasır medeniyet seviyesini yaşatmayacağız” mı diyor birileri? Evet bu probleme karşı bu ülkenin kalbi olan meclisten bir önlem gelmiyor ve acı ve tehlikeli bir adım atmıyorsa ben bir eğitimci olarak bu soruyu sorarım. Ayrıca sadece benim topraklarımda da yaşanmadığını tabi ki, biliyorum bu acı hakikatlerin.

Daha Özgecan’ların acısını yaşarken, esirgeme kurumlarında ve eğitim kurumlarında haberini aldığımız vakaları duyarken bu konuda benim devletimin merkezinde nasıl bir önlem alınmaz? Din kisvesi, bastırılmış duygu derken milletime ne oluyor da çoluğa çocuğa saldırma haysiyetsizliğini (hayvanlık demiyorum çünkü hayvana hakaret olur) kendinde nasıl bulabiliyor bu insanlık hainleri?

Ne oluyor da devletim gerekli tedbiri almak yerine insanlığa darbe indirme gayretine giriyor? Bu konuda milyonlarca sual edebiliriz ama tek anladığım ve gördüğüm durum, birileri nesillerimizi benliğimizi örfümüzü adetimizi ciddi anlamda bir kılıç darbesiyle, hem de memleketin merkezinde basiretsizleştirmek istiyor.

Milletimden son arzum, bu konuda dün olduğu gibi bugün de ve yarın da tek yumruk olup, bu hataya dur desin, hem de vakit kaybetmeden. Hüseyin Bora Çelik, Tarih Öğretmeni.