Öğretmen Melahat Tangör’ün Anısına…

Dedemin ölümünden sonra, Konya Kız Öğretmen Okulu’na giden Melahat teyzem, annesine ve kız kardeşine olan özleminin dışında güzel günler geçirmiş, derslerinde de çok başarılı olmuş. Yıllar geçtikten sonra da bizlere anlattığı anıları, onun kadar bizleri de heyecanlandırmıştır.

Konya’da okurken bir gün okula, Atatürk’ün geleceğinin haberini alıyorlar. Herkes bahçede sıraya diziliyor. Atatürk bahçeye girdiğinde, teyzem heyecandan titriyormuş. Ne yapacağını bilmez bir haldeymiş. İçinden topla kendini derken… Atatürk önünde durup sorular sormaya başlamış. Teyzem de gayet güzel cevaplar vermiş.

Bir süre sonra İzmir’de öğrenimine devam ederken, Atatürk o okula da gidiyor. Yine teyzemin önünde duruyor, “Kadın asker olabilir mi?” diye soruyor. Melahat Teyzem heyecanla “Evet kadın da asker olabilir Paşam” diye cevap veriyor. Atatürk aldığı cevaptan memnun olmuş ki, hafifçe teyzemin omuzuna dokunuyor. Teyzem heyecan içinde, nasıl ellerimi kaldırıp Ata’ya sarıldım bilmiyorum diye anlatırdı.

Öğretmen çıktıktan sonra İstanbul’a dönen Teyzem, ailesine kavuşmanın mutluluğu içinde, okulların açılmasını bekliyor…

Annemin ve teyzemin süt kardeşi olan, ailede herkesin dayı diye hitap ettiği Dr. Kamil Gören, bir Çerkez ailenin oğlu. Üsküdar Nakkaştepe’ye göç sonrası yerleşmişler. Annesi, Çerkez olan Anneannemin akrabasıymış. İstiklal Savaşında Çerkez Ethem’in yanında sıhhiyeci olarak görev yapmış. Çerkez Ethem’le ilgili bazı söylentilerin çıkmasıyla, Çerkez Ethem Dayıma, “Oğlum çok gençsin, geleceğin parlak ileride bir doktor olarak ülkene yararlı olacaksın, senin görevin burada bitti. Üniversitene dön ve eğitimine devam et” demiş ve vedalaşmışlar. Dayım da birkaç yıl içinde mezun olmuş. Röntgen mütehassısı olarak uzun yıllar Kadıköy’de hizmet vermiş. Kendisi gibi doktor olan Saadet hanımla evlenmiş.

Kamil Dayım, bir gün Melahat teyzemi çağırıyor, Bu pazar günü, Atatürk’ün Savarona Yatı’nda bir daveti var, ona seni de götüreceğiz diyor. Terzi olan annem, teyzeme şık bir tuvalet dikiyor. O büyük gün gelince, dayım ve Saadet yengemle Savarona Yatı’na gidiyorlar. Yata bindiklerinde Atatürk daha gelmemiş. Yarım saat sonra teşrif ediyorlar. Herkes ayağa kalkmış ve Ata’ya saygı ve sevgiyle selam veriyorlar. Bir süre sonra müzik başlıyor. Teyzem çok heyecanlı, bir Yarbay önünde reverans yapıp, “Atatürk sizi dansa davet ediyor” diyor.

Teyzem piste giderken, dans başladığında neler hissettiğimi, daha doğrusu neler yaptığını bir türlü hatırlayamıyormuş. Atatürk bazı sorular soruyor, teyzem cevaplarken, ATATÜRK’ÜN GÖZLERİNE BİR TÜRLÜ BAKAMADIM, ama yüzümün kızardığını, tir tir titrediğimi hissediyordum derdi. Atatürk Teyzeme “Ne yapıyorsun, bir uğraşın var mı?” diye sormuş. O da ilk mektep öğretmeni olduğunu söylemiş. “Peki ben sana yardım etsem, lise öğretmeni olur musun?” diye soran Atatürk, teyzemi Dolmabahçe Sarayı’na davet etmiş.

Bir hafta sonra Teyzem Saraya gitmiş. Bekleme salonuna almışlar, epeyi beklemiş. 3-4 saat geçtikten sonra bir hanımefendi gelmiş ve “Kızım kimi bekliyorsun?” diye sormuş. Teyzem de Ata’nın çağırdığını, onu beklediğini söylemiş. Hanımefendi Atatürk’ün kız kardeşi Makbule hanımmış. ” O ” demiş “Saat 3’de Savarona Yatı’yla Saraydan ayrıldı” Teyzem o zaman anlamış ki, Ata’ya kimse haber vermemiş. Oradan ayrılmış ve çok üzülmüş… Teyzem ne zaman bu anısını anlatsa, gözündeki hüznü hep görürdüm.

Teyzem bir süre sonra evlenip, Eskişehir’de yaşamaya ve öğretmenlik yapmaya başlamış. Sporu çok severmiş. Bisiklete biner, atletizm yaparmış. Bir süre izcilik de yapmış. Oymak beyi bile olmuş. Bu aktiviteleri Eskişehir’deki okulunda da başlatmış. Şehir Merkezine bir kütüphane ve halkevi açılmasında öncü olmuş. Daha sonra İstanbul’a tayini çıkmış. İlk atandığı okul, Yakacık Beldesindeydi.

Ben tatillerde hep onlara kalmaya giderdim. Hiç unutmuyorum, Yakacık’taki evin mutfağı bahçe katındaydı, büyük bir kuzine her tarafı ısıtırdı. Her zaman bir çaydanlık üzerinde, fırınında da börek pişerdi. Yemesi de kuzenlerimle birlikte bize düşerdi. Ne güzel günlerdi o günler. Melahat teyzem yıllar geçerken mutluluğu da tattı, üzüntüler de yaşadı. Sonra verdiği bir kararla Etiler’de bulunan Emekli Sandığı’nın Huzur Evine müracaat etti ve orada yaşamaya başladı.

Teyzemi 87-88 yaşlarında kaybettik. Onun en mutlu olduğu anlar, yetiştirmiş olduğu talebelerinin onu arayıp bulmaları, ziyaret etmeleri ve uzun yıllar geçmiş olsa da unutulmadığını söylemeleri, ellerinden öpmeleri, teşekkür etmeleriydi.

Ben de Melahat Teyzeme, bana anlattığı, öğrettiği her şey için, paylaştığımız günler için, birlikte yaşadığımız sürede ne olursa olsun sevgi ve saygının bir erdem olduğunu unutmamam gerektiğini öğrettiği için teşekkür ediyorum. Nurlar içinde yatsın…

Ayrıca, bu vesileyle bütün öğretmenlerin ÖĞRETMENLER GÜNÜNÜ kutlarım… Saygılarımla..

Her gününüz dünden daha iyi olsun…