Barış’la 17 yaşlarında, kuzenim Erol Ulaştır’ ın evinde tanışmıştım.. Aynı yaşlarda aynı semtlerde yaşayan gençlerdik. O yıllarda Kadıköy’de herkes birbirini tanırdı. Moda semti bizim gezdiğimiz, eğlendiğimiz en gözde yerdi.

Barış, eğitimine Belçika’da devam ederken, tatillerinde İstanbul’a gelirdi. Beni arar, sohbetler ederdik. Eşi Lale ile tanışıp, evlenmesi, çeyizim dediği meşhur antika karyolasını, topladığı antikalarını bizleri çağırıp göstermesi zaman zaman aklıma gelir ve ne güzel günlerdi diye düşünürüm.

Şimdilerde Kadıköy Deniz Otobüsleri İskelesi’nin yer aldığı bölgede, eskiden Kadıköy Evlendirme Dairesi vardı. Bina mimari bakımdan gösterişli değildi. Ama Kadıköy’ lülerin yaşamında uzun yıllar yer almıştı. Mutluluğun ilk adımıydı orası. Benim ise kendi nikahımın dışında, unutamadığım nikah töreni, arkadaşım Barış Manço’nun nikah günüydü. O gün bütün Kadıköy daha doğrusu İstanbul oradaydı. İçeriye girmek imkansızdı. Ben erken gittiğim için nikah salonuna girebilmiştim.

Barış ile Lale salona girerken bir an o kalabalığı görmüyor, o ses yoğunluğunu sanki duymuyordum. Karşımda dantellerle yapılmış bir gelinlik giyen zarif, ürkek , narin bir genç kız ve yanında çok şık bir takım elbise giymiş, sahnede taktığı takılarının yerine, özenle seçtiği aksesuarlarla, yüzünde mutluluğunu yansıtan tebessümüyle, sanki işte benim prensesim diye ellerinden tuttuğu güzel Lale’si ve Barış Manço… İşte nikahtan aklımda kalan en güzel fotoğraf buydu.

O yıllarda Esin Uluer ile evliydim. Barış aynı zamanda Esin’in de arkadaşıydı. 1980 yılında Kuzey Kıbrıs Cumhuriyeti’nin 5nci kuruluş yıldönümüne Barış’ı davet etmişlerdi. Organizasyonu Günaydın Gazetesi’nde çalışan eşim Esin Uluer yapıyordu. Her şeyi ile o ilgileniyordu. Hep beraber Kıbrıs’a gittik. Barış çeşitli yerlerde konserler verdi. O kalabalığı, o çoşkuyu anlatamam. Konserlerinin son şarkısı genellikle Sarı Çizmeli Mehmet Ağa olurdu. Sahnede sarı çizmeleriyle Barış Manço alkış alkış alkış…

Barış’ın şarkılarında, bizlere verdiği mesajlar vardır. Sevgi, dostluk, özlem dolu olanların yanı sıra, Oku Bakayım, Domates-Biber-Patlıcan, Nane Limon Kabuğu, Arkadaşım Eşek ve benzer eserleri ise bizlerle paylaştığı esprili, ama bir şeyleri de öğreten şarkılardır.

Barış bir gün Esin’i arayıp, Ankara’ ya gideceğini, Denetim Kuruluna, Arkadaşım Eşekle ilgili dosyayı onay için bırakacağını söylemişti. O yıllarda Ankara’ya uzun saatler süren bir yolculukla, tren, otobüs ya da işiniz acil ise uçakla gidebilirdiniz (özel arabaları katmıyorum). Kimi sağlığınızı etkiler, kimi cebinizi yakardı. Genellikle gece yataklı trenle gidip, ertesi gece dönmek zorunda kalırdınız.

Barış Ankara’ya ilk gidişinde, Denetim Kurulu, gerek bestede, gerekse sözlerde hatalar olduğunu söyleyip dosyayı iade etmişti. Denetim Kurulu, aylarca gecesini, gündüzüne katarak bir eser yaratan, maddi, manevi her şeylerini ortaya koyan müzik insanlarının kabusuydu. Eleştirilerin birçoğu acımasız ve olumsuzdu. Bu nedenle birçok müzisyen üretim yapamaz hale gelmişti.

Barış da zor günler geçiriyordu ama kurulun istediklerini her defasında düzeltip tekrar götürüyordu. Bir gün şarkının olur almamasının asıl nedenini öğrenince çok sinirlenmişti. Bir eşeğe, arkadaşım demenin uygunsuz, insanlara hakaret olduğunu gerekçe olarak gösterdikleri yazı eline geçtiğinde, çileden çıkmıştı. Özellikle Anadolu’da sahibinin yanında, yaz, kış demeden, her yere giden, o sadık hayvana söz söyletmem demiş, bıkmadan hikayesini anlatmış, nedenlerini, amacını açıklamıştı. Gerekirse durumu HALKA açıklar, Onların da görüşlerini alırım demişti.

Bütün bu bilgileri de ekleyerek, dosyayı kurula bırakıp, İstanbul’a dönmüştü. Birkaç gün sonra bize gelip, Esin’le birlikte neler yapabileceklerini kararlaştırdılar. Bir süre sonra, Denetim Kurulu’ndan yanıt geldi ve Arkadaşım Eşek Şarkısı artık özgürdü. Yıllarca nesilden nesile yol alacak, ses bırakacaktı…

Barış besteleri, TV programları, Yurtiçi ve Yurtdışında verdiği konserleri ile her zaman bir yeniliğe imza atmış. 7 den 77 ye herkesin beğenisini kazanmış bir sanatçıydı. Onu kaybettiğimizde hepimizde bir anısı kaldı.

Barış Manço her zaman özlemini duyacağım bir dost olarak şarkıları ve anılarıyla yaşamımda yer alacaktır.

Huzur içinde yatsın…..

Her gününüz dünden daha iyi olsun. Zeren Dağdeviren.

• Bu yazı ayrıca HÜRRİYET‘te de yayımlanmıştır..

Not: Sarı Çizmeli Mehmet Ağa ile ilgili anıları bir başka yazımda anlatacağım.

Lale Manço ile nasıl tanıştılar?
Barış Manço ile eşi Lale Manço’nun evlilik öyküsü, filmleri aratmayacak türden. Çiftin tanışması bozuk bir telefon sayesinde olur. Ablasına misafirliğe gelen Lale, telefon bozulunca eniştesinin arkadaşı olan üst kat komşusuna telefon etmeye çıkar. Kapıyı açan Barış Manço’ya “Telefon edebilir miyim?” diye sorar Lale. Aldığı yanıt ise “Benimle evlenirsen edebilirsin” olur. “Neden olmasın” diyen Lale, içeriye girerek telefonunu eder ve parasını ödemeye kalkınca aldığı yanıt karşısında şaşkına döner. “Nasıl olsa evleneceğiz ne parası”. 1978 yılında bir nikah töreniyle resmen yaşamlarını birleştirdiler.

Barış Manço düğünde Nikah Şekeri niyetine Lale Manço ile beraber doldurduğu bir plağı dağıttı. Plağın A yüzünde birbirlerini seven bir çiftin aşklarını dile getirdikten sonra kavga ettikleri bir konuşma, B yüzünde ise Barış kendi deyimiyle “kendi mutluluk öykülerini anlatacakları” bir parça bulunmaktaydı.

PLAK A YÜZÜ – NE KADAR MUTLUYUZ
PLAK B YÜZÜ – NE KADAR MUTLUSUNUZ

Daha sonra çiftin Doğukan ve Batıkan adlı iki oğlu oldu.